Mijn vriendin houdt van Napels, maar haar romantische beeld wordt verstoord door zwerfvuil. Ze heeft met haar cinematografische oog een vrijwillige reportage geschoten. De felbegeerde Italiaanse Vespa gestileerd neergezet, omgeven door plastic zakken. Dromerige gevels vervuild met meters oud papier, door de tijd uit hun dozen gegleden. Een paar afgedankte zwaardvissen, waar we hier grof geld voor betalen. Niets is wat het lijkt! Napels is vervuild.

Zwerfvuil op mijn rit naar de stad.

Op een woensdagochtend fiets ik richting de stad. Het waait stevig. Niet alleen de eerste herfstbladeren dwarrelen dansend over het asfalt, ook her en der een plastic zakje en een stuk papier, vermoedelijk uit de overvolle tas van een scholier gewaaid. Ik zwoeg de brug op, het water klotst tegen de kade. Overdreven haal ik een frisse teug adem, helaas met een vleug uitlaatgas. Links, rechts, eindelijk uit de wind.

Onze ontmoeting in het ochtendcafé.

Ik heb met haar afgesproken bij een van de weinige tentjes in de stad die al om 8.30 uur open zijn. We nestelen ons op de bank en bestellen een glas muntthee en een cappuccino. We hebben uitzicht op de biologische supermarkt. De vakantie lijkt te vervagen in de drukte van het dagelijks leven. Opgeslokt door gezin, werk en opleiding blikken we terug.

Napels: Een stad van contrasten en afvalproblemen.

Mijn vriendin laat me na mijn opmerking over het vuil wat ik net tegenkwam op straat, haar reportage zien. Over het afvalprobleem in Italië kan ook ik meepraten. Ik denk aan onze reis van vorig jaar. Het uitzicht op Napels, de overbevolkte mierenhoop van mensen onder de uitgebluste rook van de Vesuvius heeft me aangegrepen. De geschiedenis van de laatste eruptie? Dat zeker ook. Maar wat mij vooral aangreep is het feit dat mensen hun afval letterlijk en figuurlijk over de vangrails gooien. Oude airco’s, radiotoren, stoelen en ander grofvuil ligt letterlijk het uitzicht te verpesten. Het is schrijnend.

Milieuvriendelijkheid of trend.

De letters van de biologische supermarkt komen tijdens dit gesprek over afval en milieu surrealistisch op ons over. We beseffen dat het label “milieuvriendelijk” meer betekent dan biologische boodschappen doen, zogenaamd verpakt in afbreekbaar plastic, iets waar ik sowieso mijn vraagtekens bij zet. Veel consumenten hangen dit label aan hun biologische boodschappen, maar kopen wijn uit Chili, cashewnoten uit Vietnam en gojibessen uit China. Reizen deze consumenten af naar plaatsen als Napels om te helpen met het zwerfvuil? Is de milieubewuste consument echt toegewijd of volgt hij gewoon een trendy levensstijl?

Een teken van klasse of bewustzijn?

Mogen deze zogenaamde milieubewuste consumenten, vaak in omhult in gewaden met een mengelmoes van ondefinieerbare tinten roestbruin, donkerrood en mosgroene gewaden op ons neerkijken? Op mensen die hun boodschappen doen bij die goedkope supermarkt verderop?

Op zoek naar echte toewijding.

We stellen onszelf de vraag: zijn ze werkelijk milieubewust, of zijn ze gevangen in een modegril van groen consumeren? Het gaat er tenslotte om niet alleen een levensstijl te volgen, maar aan echte toewijding aan een gezondere planeet, ongeacht de trend van het moment. Het is tijd om de diepte van het milieubewustzijn te meten en te streven naar echte verandering, niet alleen in wat te koop is, maar in hoe we leven.

Niets is wat het lijkt!

Louisa

 

Ontdek de wereld door mijn ogen terwijl ik, Louisa (51), mijn gedachten deel over het leven om me heen en mijn innerlijke reis. Als schrijver van ‘Koud water bij de wijn’ ben ik momenteel druk bezig met mijn tweede boek, ‘De oneindige knoop’. Samen met mijn man geniet ik van het leven in het prachtige Alkmaar. Onze drie geweldige kinderen, in de leeftijd van 23, 17 en 12 jaar, houden ons jong van geest. Bedankt voor het lezen, ik vind het leuk als je een reactie achterlaat. Blijf mijn avonturen volgen op Instagram, zo blijf je ook op de hoogte van mijn nieuwste blogs. Bezoek de pagina “Over Louisa” om meer over mij te weten te komen.

Lees ook mijn blog: Van dwaasheid tot dorst.

 

Fotocredits: @neeltje.maria.photography