Hoe zal het leven op aarde zijn als mijn eerste kleinkind 70 jaar wordt.

De eerste Dag van de Aarde was op 22 april 1970. Ik zat nog diep verstopt in ‘de verrekijker,’ zoals mijn vader ons bestaan voor we op aarde kwamen vaak noemt. De gevaren van smog en luchtvervuiling waren volop in het nieuws. Mijn ouders gingen ervanuit dat door milieuwetgevingen oplossingen zouden komen om de aarde schoner te houden. De belofte van verandering hing in de lucht, ze hadden alle vertrouwen.

De verandering in verpakkingen en milieueffecten in de afgelopen 50 jaar.

Toen ik in 1972 werd geboren, zat melk in glazen flessen die de zuivelfabriek nog een keer kon gebruiken. Mijn moeder kocht haar boodschappen bij de lokale slager, die zijn vlees in papier verpakte. De bakker stopte zijn broden in papieren zakken. En de groenteboer? Die verkocht groenten en fruit uit ons land, onbewerkt. Op dat gebied is de verandering in de afgelopen 50 jaar groot. Melk zit in pakken. Vlees zit in grote plastic verpakkingen. Brood komt vaak uit een fabriek in een plastic zak en groente komt van ver. Milieubelastende verpakkingen die we dag in dag uit naar de vuilstort brengen.

De gevolgen van ons snelle en gejaagde leven op lokale winkels en het milieu.

Ik reed laatst langs de vuilstort en schrok van de metershoge bulten plastics. Op de een of andere manier veranderen ze die bult ooit in iets nieuws, hopen we. In de afgelopen 50 jaar hebben we kwaad met kwaad willen oplossen. Glas was te zwaar om te rijden; het gewicht was een brandstof slurpend orgaan. De lokale slagers verdwenen niet door de kiloknallers, zolang ze maar vet op de botten hadden. De bakker is te gronde gegaan aan de hoge brandstofkosten en de groenteboer is door ons snelle en gejaagde leven al helemaal zeldzaam. En snel willen we met ons allen.

Het dilemma van duurzaamheid: individuele inspanningen versus collectieve verantwoordelijkheid.

Ik ben bijna een zeldzaamheid omdat ik niet op een elektrische fiets rijdt en mijn eigen groenten snijdt. Ik vlieg nauwelijks, gebruik herbruikbare tassen en scheidt mijn afval tot het laatste propje papier. En met mij veel anderen. Maar we moeten allemaal eten en naar ons werk. Ondanks de hoge energieprijzen willen we allemaal een verwarmd huis of een door airco gekoeld kantoor. Voorlopig zullen we met ons allen te veel CO2 uitstoten.

De kracht van innovatie en politieke wil: een duurzame toekomst mogelijk maken.

In de afgelopen eeuw kon verandering snel gaan. Dat bewijs is er al: de auto verving het paard. Totdat de plastic verpakking wereldwijd zijn intrede deed, misten we dit niet. Mensen zijn slim en worden steeds slimmer, techniek en uitvindingen kunnen alle kanten op als we maar willen. Nieuwe energiebronnen aanboren, milieuvriendelijk vervoersystemen ontwikkelen, net als het milieuvriendelijke produceren van producten en serieus afbreekbare verpakkingsmaterialen uitvinden. Er zijn nieuwe ideeën genoeg, die met politieke wil de CO2 uitstoot enorm kunnen verminderen.

Een hoopvolle blik op een duurzame toekomst voor volgende generaties.

Ik hoop dat als mijn kleinzoon straks 70 jaar is, hij nog steeds de vogels hoort fluiten. Dat de autoherrie veel minder is dan nu. Dat de zonnepanelen die dan op elk dak liggen ervoor zorgen dat hij een kop koffie kan maken. Ik hoop dat zijn maaltijden niet vol troep zitten. Dat ook hij nog kan genieten van de blauwe lucht. Dat seizoenen nog bestaan en dat in 2094 hopelijk nog een Elfstedentocht kan worden gehouden.

Laten we de toekomst redden!

 

Volg mij op Instagram. Zo blijf jij ook op de hoogte van mijn nieuwste blogs.

 

 

Bron: www.nationalgeographic.nl

Bron: nos.nl

 , , , , ,