Met de eerste keer dat ik hakken droeg, bedoel ik niet de vele keren dat ik als klein meisje de kast van mijn moeder in dook om een verkleedfeestje te houden met mijn vriendinnetje. De jurken wijd om onze kleine lijfjes heen en de ‘hakken’ maten te groot, de lippenstift buiten de lijntjes gekleurd, want dat mocht allemaal, zonder oordeel met veel plezier. Met de eerste keer hoge hakken bedoel ik: de eerste keer dat ik echt hakken droeg, gewoon op straat in mijn dagelijkse leven.

De onvergetelijke liefde voor cognac bruine cowboylaarzen met elegante hakken.

Ik moet een jaar of veertien, vijftien jaar zijn geweest, smoorverliefd op die mooie laarzen met hakken in dat leuke winkeltje in de stad. Dagenlang zeurde ik mijn moeder haar oren van het hoofd: die cognac bruine laarzen met een cowboyachtige punt, maar met elegante hakken, de schacht van de laars bewerkt in diezelfde cowboyachtige look: die wilde ik.

Het geheim van elegant lopen op hoge hakken: hoe ik mijn onzekerheid wilde overwinnen en net zo zelfverzekerd wilde zijn als die ene populaire meid op school.

Van een meid op school hoorde ik, dat op hakken lopen een ‘makkie was.’ Zij had me verteld dat je gewoon moest lopen alsof je normale schoenen aanhad. Ik keek sowieso tegen haar op: ze rookte en had al een vriend die een auto reed en ze liep altijd op hoge hakken: pumps. Het leek bij haar zo soepel te gaan; terwijl ik de herinneringen aan die verkleedfeestjes als jong kind nog vers in mijn geheugen had, het houterige lopen op de hakjes van mijn moeder; donkerblauw waren ze. “Gewoon niet over nadenken en lopen,” had ze gezegd, haar make-up perfect aangebracht op haar mooie en zelfverzekerde gezicht. Die hakken zouden mij het opstapje geven naar hoe die meid was, ik wilde ook zo zijn: niet die onzekere slungelige puber.

De bitterzoete les van mijn eerste paar hakken: de pijnlijke ontdekking dat comfort en zelfvertrouwen belangrijker zijn dan trends.

Op een middag ging mijn moeder na al dat gezeur van mij overstag en kreeg ik de laarzen. Trots als een pauw, maar lopend als een ooievaar wilde ik de laarzen direct aanhouden. De bushalte was, ruw geschat bijna twee kilometer lopen. Het advies van mijn moeder de laarzen thuis eerst in te lopen negeerde ik, ik moest immers “gewoon lopen,” als op mijn normale schoenen. Ik moest en zou soepel op hakken kunnen lopen: net als die meid. Je raad al wel dat ik na een paar honderd meter onwijs zere voeten kreeg, maar ik hield vol. Dag in, dag uit, droeg ik de gewilde hakken. Het volgende paar schoenen werd een paar zónder hakken en tot op de dag van vandaag, ik word bijna eenenvijftig, loop ik het liefst op normale schoenen; het allerliefst op mijn wandelschoenen. De hakken haal ik uit het stof als ik naar een grote mensen verkleedfeestje moet, als een ooievaar loop ik allang niet meer, maar na er een uur op te hebben gestaan, verafschuw ik ze.

De invloed van media op mijn zelfbeeld: de zoektocht naar acceptatie in een wereld vol perfecte beelden en onzekerheid.

Het roken wat volgens mij bij dat stoere vrouwbeeld hoorde, heb ik ook nog geprobeerd. “Gewoon inademen,” had dezelfde meid gezegd. Hoestend en proestend bleef het bij één trekje. Tien jaar later probeerde ik het uit pure recalcitrantie nog een keer, deze keer duurde het langer dan dat ene trekje, maar een echte roker ben ik nooit geweest. Keek ik toen ook nog steeds op naar dat stoere, op en top vrouwelijke beeld? Nog steeds onzeker over mijn korte haar van toen en mijn te kleine borsten? Door wie werd dit beeld eigenlijk mijn wereld in geholpen? Ik groeide op met tijdschriften als Club, de Viva en de Hitkrant en programma’s als Toppop, waar ook toen al voldaan werd aan het perfecte plaatje, waaraan ik in mijn belevenis niet aan voldeed. Social media en 24/7 de beschikking over het internet bestond niet, maar toch gebeurde het: dat ultieme beeld met als gevolg een onzeker kind.
 

De impact van mediahypes op tieners: de uitdagingen van overprikkeling, body shaming en het belang van mentale veerkracht.

Ik maak me zorgen over de kinderen van nu: zij worden overprikkeld door de mooiste plaatjes, de hele dag door. En ondanks dat ‘Body shaming’ niet hip is en iedereen moet worden geaccepteerd om wie of wat hij, zij of het is, moet je alsnog sterk in je schoenen staan (hakken of niet) wil je als tiener niet ten prooi vallen aan mediahypes.

 

Volg mij op Instagram. Zo blijf jij ook op de hoogte van mijn nieuwste blogs.

 , , , , , ,