Het knipincident

Ik zit met mijn kinderen bij de kapper, de jongste heeft er een hekel aan.

Mijn jongste zoon loopt al maandenlang met een slonzige en onverzorgd lange haardos, althans volgens mijn ideeën. Hij vindt mij een zeurkous en vindt dat hij zelf mag bepalen wat hij met zijn haar doet. ‘Het is mijn lichaam, dus ik bepaal dat zelf mam,’ vertelt hij me, als ik volgens hem weer eens de tante Zeur uithang. Dat hij er zo over denkt is geheel aan mezelf te wijten, alle jaren voorafgaand aan dit soort momenten heb ik hem geleerd dat hij goed is zoals hij is. Stiekem overvalt mij een gevoel van trots als hij zo stronteigenwijs zijn eigen idealen hooghoudt.

Het belang van geduldig zitten tijdens een kappersbezoek.

Ik zit aan de grote tafel in de kapsalon te lurken aan een kop groene thee. Mijn dochter redt zich op haar zeventiende zelf met de Engelstalige kapster: een mooie oefening op de examens die haar te wachten staan. Mijn zoon hangt de clown uit en vermaakt zijn kapster – ik schat haar begin twintig – met zijn guitige snoet. Een hartenbreker wordt hij met zijn slonzige look en zijn open uitstraling. Wanneer de kapster hem vraagt zijn kin op de borst te doen en hij weer gek zit te doen kijkt ze mij aan, haar handen met kam en schaar verbaasd de lucht in gestoken. ‘Je moet wel stilzitten man,’ zeg ik tegen mijn zoon, ‘anders heb je straks een scheef nekkie.’ Op het moment dat ik het zeg flits ik zo’n 45 jaar terug in de tijd. Volgens de kapsters in ons dorp konden mijn zusje en ik doodstil zitten, alsof we bang waren dat de schaar in handen was van een motorisch gestoorde kapster die bij een minimale beweging van haar klant de schaar in je oor zette of één van je mooie lokken zonder pardon op de grond deed dwarrelen. Bij mij is het altijd goed gegaan, bij mijn zusje niet.

Dit laatste was niet te wijten aan de kapster, maar aan haar bloedeigen zus, ik dus. Mijn zusje zal een jaar of vijf zijn geweest toen ik haar te grazen nam met een kleuterschaartje; we speelden kappertje. Ik speelde de kapster. Op mijn vraag hoe mevrouw geknipt wilde worden was haar antwoord: ‘Doe maar lekker kort!’ En dat deed ik; ik zette het schaartje in haar blonde lokken en niet net alsof, maar echt. Plukken wit haar verdwenen van haar hoofd richting de grond. Ik had eerder geoefend op mijn pop, volgens onze moeder zag mijn zusje er niet veel beter uit, haar blonde koppie was geruïneerd. Volgens de kapster was de enige redding: ultrakort. Mijn zusje leek vanaf dat moment op een jongetje, daarna droeg ze alleen nog jurkjes, rokjes en maillots. Op een foto, waar ze jonger was, een blauwe overal droeg met een rode zakdoek om haar hals leek ze ook al op een jongen en mijn vader noemde haar gekscherend: ‘De kleine Piet Bambergen,’ haar bolle wangen en haar witte haar deden hem aan de beste man denken. Na de Piet Bambergen opmerkingen en dat ene knipincident heb ik mijn zusje nooit meer met kort haar gezien; ja, jaren geleden in een vlaag van verstandsverbijstering, kort gewiekt en donkerrood geverfd. Nu draagt ze haar mooie blonde haren weer lang. Heel vaak komt het niet meer ter sprake maar ik weet zeker dat als ik oma word en mijn kleinkind wat groter is, mijn vader tegen hem zal zeggen: weet je dat jouw oma een keer het haar van haar zusje knipte en toen op een jongetje leek?’ Waarop ik antwoord: ‘Maar ze zei, doe maar lekker kort!’ Vanaf dat moment moet mijn dochter de schaartjes verstoppen om te voorkomen dat haar zoon kappertje gaat spelen met zijn broertje of zusje om uit te proberen hoe oma dit deed.

De kracht van persoonlijke haarstijlkeuzes: kort haar als een statement.

Drinkend aan de groene thee komt er in mijn herinnering een schoolfoto voorbij: mijn zusje en ik, allebei dezelfde jurk, ik een blauwe, zij een rode. Mijn zusje met haar witte ultrakorte haar. Ik had altijd al kort haar, dus daar was niets vreemds aan.

Ik schrik van mijn zoon die voor me staat: ‘Zo goed mam?’ Ik kijk naar mijn zoon met zijn iets nettere slonzige haardos en denk aan mijn eigen verleden als kapster. Het is zijn keuze, maar stiekem denk ik bij mezelf: “Doe maar lekker kort!”

Volg mij op Instagram. Zo blijf jij ook op de hoogte van mijn nieuwste blogs.