Herinnering

Een bijzondere voorbereiding: alleenstaande moeder worden en de weg naar de geboorte. 

Wat herinner jij je als ik nu een antwoord van je wil horen en je hierover niet mag nadenken?

Het eerste wat in mij opkomt is de geboorte van mijn oudste, mijn eerste kind. Ik zou alleenstaand moeder worden, nog een bijzondere bijkomstigheid op de bijzonderheid die een geboorte op zichzelf al is, en helemaal deze. De bevalling voorbereiden, de bezoekjes aan een verloskundige, de babykamer klaarmaken en me op de grote verandering in je leven voorbereiden in je eentje. Negen maanden is wat dat betreft best wel kort.

De voorbereiding: het bed op klossen en het uitzicht op het drukke leven.

De middag voor de bevalling waren mijn ouders gekomen om met de auto boodschappen te doen en mijn voorraadkast te vullen. Pap zette een eenpersoonsbed in de woonkamer op klossen, hierin moest het gebeuren. Een week eerder lag ik in het ziekenhuis, omdat ‘Piet’ – zo noemde ik de baby – een te snelle hartslag had en ik een dag ter observatie werd opgenomen. Vanaf 37 weken mocht ik, als de kleine zich niet langer kon beheersen en graag de wijde wereld in wilde, thuis bevallen. Was Piet nog ongeduldiger, dan moest ik naar het ziekenhuis voor de bevalling: de meest klinische en kille plek om je kindje te baren.

Het bed stond voor het raam en het appartementencomplex waar ik woonde had ik uitzicht op de snelweg, waar het drukbezette leven van de automobilisten voorbijraasde. Ik weet nog dat ik na de drukke dag heerlijk op het bed in de woonkamer televisie lag te kijken. Mijn zwangerschapsverlof was net ingegaan, nog drie weken uitrusten voor de grote gebeurtenis, vanaf dan zou mijn leven veranderen en drastisch ook.

Op zoek naar geruststelling: het volgen van een bevallingsprogramma en het leren kennen van het proces.

Met mijn zusje aan de telefoon keek ik naar het programma: “De bevalling”, ik volgde het trouw, ik moest immers weten wat me te wachten stond. Honderdtien kilometer verderop slaakte zij een kreet na het zien van de close-up die werd getoond: de aankomende moeder kwam niet al te charmant in beeld, haar benen wijd, haar vrouwelijkheid open door het hoofdje wat zijn weg naar buiten zocht, zweet op haar rode wangen en haren die plakten op haar voorhoofd, over het geschreeuw heb ik niet eens. ‘O zus, dit moet jij straks ook.’ Ik lachte om haar intense reactie, ‘wat erin komt, moet er tenslotte ook weer uit en vele zijn mij al voorgegaan.’ Ik voelde totaal geen angst, mijn lichaam was hiervoor gemaakt. Mijn vriendin die al twee kinderen had gebaard vertelde mij dat het echt veel pijn doet, menstruatiepijn in het kwadraat, maar dat je het ook zo weer vergeet. Daar hield ik me aan vast.

Het vruchtwater breekt: een onverwachte gebeurtenis en het begin van de bevalling.

Samen met zus keek ik verder en toen ik van het bed opstond om te plassen, voelde ik iets scheuren in mijn buik: ‘Ai,’ riep ik en op hetzelfde moment stroomde het warme vruchtwater langs mijn benen het tapijt in. ‘Wat is er,’ hoorde ik aan de andere kant van de lijn. ‘Ik denk dat mijn vruchtwater gebroken is.’ Mijn zus vroeg of ze al moest komen, want zij en mijn moeder zouden bij de geboorte aanwezig zijn. Ik vertelde haar dat een eerste kindje uren kan duren en dat ze niet hoefde te komen. Toen ik de verloskundige belde werd dit bevestigd: ‘Dit is je eerste, het duurt nog uren voor de geboorte inzet, ga lekker je ding doen en probeer te slapen. Als er iets verandert bel je mij.’ Zogezegd zo gedaan; ik hing nog wat was op het lijntje, ik liep nog een keer door de babykamer en legde wat piepkleine kleertjes klaar: een rood met wit gestreept pakje en minimens rompertje en nog kleinere witte sokjes. Ik drukte mijn neus in de kleertjes, op zoek naar herinneringen die spoedig zouden worden gemaakt. Ik belde de vader van mijn kind om hem te vertellen dat hij of zij onderweg was en samen verzonnen we nog snel een meisjesnaam. Een jongensnaam had ik al, ik was er stellig van overtuigd dat ‘Piet’ een jongetje zou zijn.

Alleen met de verloskundige: de intense ervaring van het bevallen zonder kraamzorg. 

De pijn werd in snel tempo veel erger dan ik ooit had verwacht en als dit nog uren moest duren ging ik dood, het was niet te doen. De ene na de andere wee donderde over mij heen en ik belde kreunend mijn zus dat ze toch maar moesten komen. Daarna belde ik de verloskundige en die kon alleen al aan mijn geluid horen dat ze haast moest maken, ze schijnen dit aan een barende vrouw te kunnen horen. Met mijn laatste kracht trok ik mijn hond de slaapkamer in en sloot haar op, zij hield niet van vreemde mensen en dat kon ik nu niet gebruiken. De voordeur liet ik voor de zekerheid maar open, ik woonde tenslotte alleen.

Mijn eerste kind baarde ik bijna in mijn eentje, want toen de verloskundige binnenkwam, was de uitdrijving al begonnen. De zwarte krulletjes van het hoofdje waren al te zien. Een paar keer persen en mijn kindje glibberde naar buiten, de verloskundige legde de baby op mijn borst. De adrenaline stroomde door mijn lijf, alles trilde, ik hield het kleine warme pakketje stevig vast. ‘Wil je niet weten wat het is geworden?’ Ik nog steeds stellig in de overtuiging dat ik een jongetje had gebaard, zei, ‘Ja een jongetje, ik voelde de balletjes al,’ de verloskundige begon te lachen. ‘Nou nee hoor dat zijn geen balletjes, dat zijn de schaamlipjes van je dochter, die zijn bij de geboorte altijd opgezwollen. Ik snap dat het zo voelt.’

Ik baarde mijn dochter samen met de verloskundige, de kraamzorg die normaal gesproken helpt, was te laat. Mijn moeder en zus kwamen binnenlopen toen ze net geboren was en haar vader? Die is tot op de dag van vandaag zo goed als afwezig. Twaalf dagen later kwam hij naar onze dochter kijken. De verloskundige kreeg de vuurdoop: de geboorte van mijn dochter was haar eerste officiële bevalling in dienst als verloskundige, ze was net afgestudeerd.

Deze geboorte vergeet ze vast nooit, ik zeker niet. Net zoals de twee volgende bevallingen, mijn tweede, een dochter en mijn derde, een zoon.

Volg mij op Instagram. Zo blijf jij ook op de hoogte van mijn nieuwste blogs.