Een lege plek in het hoofdkussen.

De kuil in het hoofdkussen naast die van jou. De lege plek naast je in een tweepersoonsbed. Het zijn kleine details die een wereld van verdriet en verlies met zich mee kunnen dragen. Nooit vergeet ik de aanblik van die kuil, achtergelaten door het hoofd van mijn partner. Een aantal dagen daarvoor beroofde hij zichzelf op 29-jarige leeftijd van zijn leven. Met zijn vertrek liet hij niet alleen een kuil in zijn kussen achter, maar ook onzichtbare littekens die groter waren dan ik ooit had kunnen bevatten.

De pijn sneed in mijn ziel en beïnvloedde mijn leven. Het gemis van zijn afwezigheid was als een nare droom. Ik herinner me nog hoe ik naar zijn kussen staarde, de vorm van zijn hoofd nog duidelijk zichtbaar. Het was een constante herinnering aan wat ooit was en nu voor altijd verloren was.

De Alledaagse Herinneringen.

De geur in zijn ongewassen trui, langzaam vervlogen in de dagen na zijn begrafenis. Zijn favoriete koffiekopje ongewassen op het aanrecht. Een geopend pak met roze koeken, waar hij zo gek op was. De dagelijkse dingen kregen ineens een bijzondere betekenis. Elke keer dat ik thuiskwam, had ik het gevoel dat hij elk moment de deur binnen kwam lopen. Een willekeurige jongeman in een passerende auto kon mijn hart sneller laten kloppen, heel even dacht ik dat ik hem zag.

Tijd heelt alle wonden wordt er gezegd, maar ik vraag me af of dat echt waar is. De jaren gingen voorbij en de littekens werden langzaam lichter, vlakker en soepeler. De scherpe randen van het verdriet vervaagden. Maar de herinneringen blijven. Ze worden niet langer gekenmerkt door pijn, maar door een gevoel van dankbaarheid.

Het genezingsproces en het vervolg van het leven.

Het heeft een tijdje geduurd, maar ik kon mijn weg op aarde pas vervolgen toen ik zonder een pijnlijke brok in mijn keel kon denken aan hem. Ik vond mijn roeping en ik kon doen waarvoor ik op aarde ben gekomen. De kuil in het hoofdkussen naast die van mij is nu opgevuld door een ander. Op geen enkel opzicht lijkt mijn man op mijn overleden partner. Maar toch, onder een bepaalde hoek en belichting kan een herinnering mij plotseling raken als een vinger die drukt op het mooi genezen litteken.

Het vinden van veerkracht en dankbaarheid na verlies.

Door dit verlies ben ik veranderd. Door de ervaring van afscheid nemen van een dierbare vond ik veerkracht. Ik ben dankbaar voor de kostbare momenten in dit leven. Met een glimlach op mijn gezicht ben ik verdergegaan. Het leven gaat snel en ondertussen vijfentwintig jaar later heb ik mijn roeping gevonden. De lege plek zal altijd een deel van mijn verhaal blijven. Maar ik weet nu dat ik in staat ben om te overleven, om te helen en om lief te hebben, zelfs na de diepste pijn. Ik draag mijn littekens met trots en ze herinneren me eraan dat ik sterker ben dan ik ooit had gedacht.

In de donkerste momenten stelt de kracht van veerkracht en dankbaarheid ons in staat lief te hebben. Onze littekens zijn de medailles van kracht en groei.

 

Denk je aan zelfmoord?

 

Lees ook mijn blog: De zin

 

Volg mij op Instagram. Zo blijf jij ook op de hoogte van mijn nieuwste blogs.

 

 acceptatie, dankbaarheid, liefde, rouw, veerkracht, verlies