Maandenlang keek onze dochter uit naar het eindkamp in Florence, Italië. Het is het land van haar dromen en ze is vastbesloten om daar later te gaan wonen. Ze heeft genoeg van Nederland en zegt zelfs: ‘Hier ga ik zo snel mogelijk vandaan.’ De kunstreis in het laatste jaar is een traditie op haar Vrije school. Toen een paar dagen voor vertrek het reisplan wijzigde, veroorzaakte dit stress op school. Ze zagen al boze ouders en teleurgestelde pubers voor zich. Met man en macht werd er gezocht naar een alternatief vervoersmiddel. Zouden ze met busjes gaan? Of misschien met de trein? Maar de trein kon niet geboekt worden en het was onmogelijk om genoeg busjes te regelen voor al die kinderen. Het vinden van zoveel leerkrachten die de rit met een overvolle bus door de Gotthardtunnel wilden maken, was een uitdaging.

Een reis met het vliegtuig.

Drie dagen voor vertrek kregen de leerlingen en hun ouders te horen dat de reis met het vliegtuig zou plaatsvinden. Iedereen was opgelucht, een lange busrit zou voor veel gedoe zorgen. In één busje werden alle kampeerspullen vervoerd, en een paar moedige leerkrachten zagen dat wel zitten.

Op weg naar Florence.

Op een zaterdagochtend bracht ik onze dochter naar de trein, vanaf ons was het een ideale rit naar Schiphol. Met alleen een handtas stapte ze het vliegtuig in, wat een fijn idee. De rest van haar spullen waren al onderweg. Ik vroeg haar of ze niet toch een jasje wilde meenemen, maar ze negeerde mijn advies. Het weer zou mooi zijn in Italië en niet koud. Ze was wel wat gewend, zei ze. ‘Het komt wel goed, mam.’ Daar ging ze, mijn eigenwijze dochter, klaar om Florence te ontdekken. Ze keek ernaar uit om de indrukwekkende David van Michelangelo in het echt te zien en een bezoek aan het Uffizi mocht tijdens een kunstreis natuurlijk niet ontbreken.

Uitdagingen op het kamp.

Op de tweede dag kreeg ik een teleurgesteld berichtje van mijn dochter via WhatsApp. De tent was nat en het was koud, haar lichtroze hoodie was al vies. Ze zat er even helemaal doorheen. Met wat advies en bemoedigende woorden van mij ging het de volgende dag en de dagen daarna gelukkig beter. Hoewel ze gewend was om te kamperen, was het zelf oplossen van natte situaties in de tent toch een andere ervaring. En die keien waar ze op moest slapen met een matras van matige kwaliteit? Ze maakten haar juist sterker. Dit is precies wat je kunt verwachten op een eindreis. Ze leerde zichzelf kennen en ontdekte haar veerkracht, waardoor ze kon opstaan na tegenslagen.

Op weg naar volwassenheid.

Als een kuiken dat al wel met de vleugels slaat, maar nog niet kan vliegen, gaat ze straks haar volwassenheid tegemoet. Deze eindreis naar Florence heeft haar de mogelijkheid geboden om zichzelf te ontwikkelen, om te groeien en om uit haar comfortzone te stappen. Ze heeft ervaren dat het leven niet altijd perfect is en dat ze in staat is met uitdagingen om te gaan.

Lessen geleerd en een mijlpaal in haar leven.

Het ontmoeten van de David van Michelangelo en het verkennen van het Uffizi waren hoogtepunten van haar reis, maar de ware waarde van het eindkamp ligt in de lessen die ze leerde. Ze leerde om zelfstandig te zijn, om problemen op te lossen en om veerkrachtig te zijn in moeilijke situaties. Terugkijkend op haar avontuurlijke reis naar Florence, zal ze deze ervaring koesteren als een mijlpaal in haar leven. Het inspireerde om haar dromen na te jagen en te geloven dat ze in staat is om elk obstakel te overwinnen. Met trots zie ik haar groeien en bloeien, wetende dat ze sterker is geworden door haar avontuurlijke reis naar Florence. Mijn dochter heeft het eindkamp met succes volbracht en staat nu klaar om haar toekomst met open armen te omarmen.

Ze is klaar om haar vleugels uit te slaan en haar eigen weg te vinden.

 

Lees ook mijn blog: Niet storen! Hier wordt aan de toekomst gewerkt.

 

Volg mij op Instagram. Zo blijf jij ook op de hoogte van mijn nieuwste blogs.

 , , , , , , , ,