De zin

De zin die mijn leven veranderde: “Ze hebben hem gevonden.” Met deze ene zin veranderde mijn leven en wel met honderdtachtig graden. Mijn vriend, waar ik ondertussen acht jaar mee samenwoonde had zichzelf van het leven beroofd. Mijn leven stond op haar kop: het huis moest worden verkocht. De kruislinkse verzekering die we op elkaars leven hadden afgesloten dekte niet in geval van calamiteiten en wonderlijk genoeg viel zelfdoding onder een calamiteit.

Daar stond ik dan, zesentwintig jaar en met mijn rug tegen de muur. De verkoop was snel geregeld en ik verhuisde voor het eerst in mijn leven naar een appartement. Die ene zin: “Ze hebben hem gevonden,” heeft een verandering in mijn leven gebracht tot in lengte van jaren tot zelfs in het heden.

Van alleenstaande moeder naar een nieuw gezin: mijn transformerende levensreis.

Op mijn negenentwintigste werd ik alleenstaand moeder van een prachtig en lief meisje. Toen zij vier jaar was leerde ik mijn huidige man kennen en wij kregen in de jaren daarna nog eens twee gezonde kinderen. Zonder deze ene zin zouden deze drie en ook mijn man niet in mijn leven zijn geweest. Zonder die ene zin had ik niet in dit huis gewoond en had ik nooit mijn eerste boek geschreven en al zeker niet hard onderweg naar mijn tweede boek, dat in fictieve verhaallijn gaat over deze bizarre periode in mijn leven.

Een levenspad vol uitdagingen en zelftwijfel: op zoek naar mijn juiste richting.

Zonder die ene zin was ik nooit aan het werk gegaan als kook en techniek ondersteunster op de school van mijn zoon, omdat hij er simpelweg zónder die zin niet zou zijn geweest. Zo zie je maar dat het leven kwetsbaar is en in één tel van richting kan veranderen. Het was mijn lot om via lange wegen en onbegane paden mijn juiste richting te vinden, hoewel ook ik best nog weleens dwaal en twijfel wat ik toch moet doen met mijn leven, dit voornamelijk door de irritante stem van mijn kritische ik. De stem van de kritische ik die iedereen bezit: “ Ik ben niet goed genoeg, wie zit er nu op jou te wachten en andere kunnen het veel beter.” Klinkt bekend toch?

Een passie voor schrijven en een zoektocht naar mijn toekomstige pad.

In schrijven heb ik veel plezier en vind ik een ook enorme uitlaatklep, als kers op mijn schrijftaart vinden veel lezers mijn schrijven leuk, mooi en goed, de stem van mijn innerlijke criticus wordt hiermee voor even de mond gesnoerd. Met schrijven ga ik dan ook zeker door. De rest van mijn leven laat ik bepalen door het lot: word ik fulltime schrijfster? Of misschien vind ik een volledige baan buitenshuis? Ga ik een opleiding volgen of juist niet? Ga ik mijn eigen inkomen verdienen om onafhankelijk te kunnen zijn van mijn man, want na bijna drieëntwintig jaar zorgen voor de kinderen mag ik van richting veranderen.

Die ene zin van vijfentwintig jaar geleden: “Ze hebben hem gevonden,” zal altijd een belangrijke rol blijven spelen in mijn leven.