Als klein meisje hoorde ik vaak het woord ‘menstoeliebe’ uit de mond van mijn moeder komen. Dat mam zich aan iets of iemand ergerde was dan duidelijk. ‘Menstoeliebe’ kwam uit de keuken, uit de schuur of op een plek waar mijn moeder zich dan ook bevond. Daar waar mijn moeder zich op dat moment bevond.

Pas op volwassen leeftijd kwam ik erachter dat ik het woord verkeerd had begrepen. Ik had het fonetisch gevormd. Het was de Duitse uitdrukking: ‘Mensch du liebe.’ Vanaf dat moment werd de lading van het woord wat ik in mijn jonge jaren zo vaak hoorde heel anders. Mam wilde waarschijnlijk met het ontwijken van harde woorden de vrede bewaren. Ze had ook gewoon ‘potverdikkie’ kunnen zeggen.

Het bewaren van vrede.

Soms is het oké om onvrede te uiten, daar ben ik het wel mee eens. Mijn moeder doet dit nog steeds, zij het minder vaak dan vroeger. Ook nu ik zelf 51 jaar ben en mijn moeder 75 jaar, betrap ik haar er af en toe op het bewaren van de vrede. Dat wil niet zeggen dat ik de drang tot vrede bewaren niet herken. Ook ik maak mezelf ook op gezette tijden schuldig aan het bewaren van de vrede.

Het ‘menstoeliebe’ hoor ik haar nooit meer zeggen. Waarschijnlijk hoort mijn vader de krachtige uitspraak nog wel. Mensch du liebe: voor de lieve vredeswil. Zelf heb ik geen speciaal woord voor krachtige uitingen, zoals mijn moeder: ik slik de woorden voor diezelfde lieve vredeswil maar al te vaak in.

Het repertoire van mijn echtgenoot.

Mijn echtgenoot daarentegen heeft een groot repertoire aan opmerkingen van andere betekenis. Ze wisselen om de paar weken, hij roept ze te pas en te onpas door ons huis. Hij uit hiermee dan ook geen onvrede en wil ook zeker niet de vrede bewaren. Hij verzint zijn uitingen op eenvoudige gebeurtenissen om hem heen. Zo riep hij een aantal weken achter elkaar bijna elke dag een paar keer: ‘Moeders met het kippenleren hoesje’ door ons huis. Gebaseerd op het nieuwe hoesje voor mijn e-reader. Het woord ‘krokodillenleren tas’ waarschijnlijk in zijn achterhoofd. Het was op een gegeven moment zo erg dat onze middelste zichzelf in haar online schoolklas op stil moest zetten, ze schaamde zich dood. De hele klas kon haar vader horen roepen: ‘Moeders met het kippenleren hoesje.’

Met een knipoog: de curieuze uitspraken en humor in het dagelijks leven.

‘Jij hebt vast een onontdekte soort stoornis,’ zeg ik vaak tegen hem. Zijn nieuwe kreet is namelijk: ‘Moeders met de dikke billen.’ Ik slaak dan een zucht, bewaar de vrede en denk: ‘Mensch du liebe.’ Hardop roep ik het niet. Stel je voor dat die schat de hele dag ‘Menstoeliebe’ door het huis roept, dat is misschien nog wel erger dan die dikke billen van mij.

Lees ook mijn blog: De handen van mijn moeder

 

Volg mij op Instagram. Zo blijf jij ook op de hoogte van mijn nieuwste blogs.

 

 , , , , ,