Ik staar naar de kast. De kast vol herinneringen gevangen in de mooiste titels. Ik laat mijn ogen glijden langs de vele ruggen, op zoek naar inspiratie of een moment van rust. Zoekend naar het juiste gevoel, het juiste beeld. Ik sta op, pak het boek dat mij opvalt uit de kast en aai de cover. Draai het boek met eerbied om en lees de flaptekst. Meestal komen dan de beelden in me op, niet eens gerelateerd aan de inhoud van het boek.

De herinnering aan Jane Eyre.

Wanneer ik Jane Eyre oppak, dwalen mijn gedachten af naar een oude collega. Zij was degene die me introduceerde in de wereld van boeken, ik herinner me nog goed dat dit haar favoriete boek was. Ze las het herhaaldelijk. Jaren geleden vond ik het tijdens een van mijn kringlooptochten, sindsdien staat het ongelezen op de plank te wachten tussen de honderden titels op het moment dat ik haar lees.

Het levendige portret.

Mijn collega had zware wenkbrauwen en kastanjebruin haar dat ze boven haar nek samenbond in een rommelige knot. Ze was mijn beeld van een onafhankelijke vrouw met een fascinatie voor de alternatieve wereld. Ze was een fervent lezer, voornamelijk van literatuur. Mijn oog dat viel op Jane Eyre bracht die herinneringen aan haar weer tot leven, en plotseling had ik het perfecte personage voor mijn nieuwe boek – een vrouw die met esoterie op de voorgrond door het leven ging, klasse uitstraalde met een vleugje alternatieve flair.

Show, don’t tell.

“Show, don’t tell,” is een van die regels in de schrijverswereld die ook snel te veel kunnen zijn. Hoe geef ik de juiste omschrijving van een personage, zonder een opsomming te maken van wat ik wil verwoorden. Overdaad kan ook schaden, maar door het tonen en vertellen af te wisselen probeer ik de juiste sfeer te vinden, zodat de lezers het gevoel krijgen zelf naast het personage te staan. Het personage in mijn nieuwe boek wat ik geënt heb op mijn oude collega heeft zich hierdoor al een aantal keer omgekleed en is twee keer van haarkleur veranderd. Zo draagt zij op dit moment een lange zwarte rok met kleine rode bloemetjes, comfortabele rode schoenen en haar dat in een laaghangende knot in haar nek valt. De kleur past bij het geheel (raad jij de kleur, heb je al beeld?)

Fragment uit “De oneindige knoop.”

“Ik neem plaats op een van de banken op het perron, mijn ogen gericht op de treinrails. Plotseling voel ik een zachte beweging naast me, iets kriebelt tegen mijn hand. Mijn blik glijdt langzaam richting een vrouw. Het was de mouw van haar wollen jas die mij kriebelde. Een rok waarvan de kleine rode bloemetjes door een lichte bries om haar kuiten lijken te dansen. Terwijl ze zich vooroverbuigt om een in bruin leer gebonden boek te pakken, glimlacht ze mysterieus naar me. Met een vlotte beweging van haar pen duwt ze enkele wispelturige loshangende pieken kastanjebruin haar naar achteren. Ze begint driftig te schrijven. Haar schoenen vormen een scherp contrast met de rest van haar outfit. Ze zijn grof, de zolen dik en robuust, en hun knalrode kleur springt er levendig uit tegen het zwart van haar kleding. De schoenen lijken te fluisteren over een persoonlijkheid die niet bang is om buiten de lijntjes te kleuren, om te contrasteren met de wereld om haar heen.”

De magie van boeken.

Terwijl ik aan mijn bureau zit, omringd door de vage echo’s van mijn collega en geïnspireerd door een boek uit mijn kast, besef ik dat schrijven niet slechts een kunst is van woorden op papier zetten, maar ook een reis door de diepten van herinneringen. Het is de kracht van vergeten momenten en onverwachte ontmoetingen die onze verhalen tot leven brengen.

En zo blijft mijn leven, mijn inspiratie, en mijn verbeelding, altijd in die kast, gereed om opnieuw ontdekt en gedeeld te worden, met elke bladzijde die ik schrijf.

Louisa

Ontdek de wereld door mijn ogen terwijl ik, Louisa (51), mijn gedachten deel over het leven om me heen en mijn innerlijke reis. Als schrijver van ‘Koud water bij de wijn’ ben ik momenteel druk bezig met mijn tweede boek, ‘De oneindige knoop’. Samen met mijn man geniet ik van het leven in het prachtige Alkmaar. Onze drie geweldige kinderen, in de leeftijd van 23, 17 en 12 jaar, houden ons jong van geest. Bedankt voor het lezen, ik vind het leuk als je een reactie achterlaat. Blijf mijn avonturen volgen op Instagram, zo blijf je ook op de hoogte van mijn nieuwste blogs. Bezoek de pagina “Over Louisa” om meer over mij te weten te komen of lees mijn boek.

 

Lees ook mijn blog: De dans van het leven naar oneindige vervulling.

 

 , , , , ,