Hebben jullie ook zo’n last van grijze duiven? Een vraag waarvan je in eerste instantie denkt aan te veel duiven in je tuin, of het geluid van de gillende meeuwen die bij ons de nachtelijke decibelmeter doet uitslaan naar 100dB.

Mijn drukbezette vriendin zit bij me aan tafel, een koffietje en een kletsmoment. Al snel gaat het gesprek over ‘grijze duiven.’ Ik vertel haar namelijk dat ik de afgelopen maand al twee keer, bijna, een fietser aanreed op die ene rotonde vlak bij haar oude huis. ‘Ik durf er niet meer langs, elke keer komen die fietsers uit het niets bijna in aanraking met de gril van onze 17 jaar oude SEAT, zonde van de auto. Maar des te lulliger voor de fietser en mijn toch al zo onregelmatige hartslag,’ deed ik mijn beklag.

De opkomst van de ‘grijze duiven’: koninginnen van de weg met een e-bike.

‘Het waren zeker grijze duiven,’ was haar antwoord. ‘Grijze duiven,’ haar bewoording voor vooral dames van rond de 60 jaar, met een e-bike. ‘En ze hebben allemaal grijs haar.’ Ik begin te lachen en herken het beeld wat ze schetst. De generatie die alleen maar voorspoed kent, die alles voor de wind is gegaan. Ze hebben huizen gekocht in het guldentijdperk, overwaarde als water of ondertussen op hun bankrekening staan, na het verkopen van hun huis in deze bizarre tijd. Ze denken dat zij de wereld zijn, de scheppers van het goede leven. Ze gedragen zich als koninginnen in het verkeer en denken dat zij het recht hebben om voorrang te nemen omdat ze oud zijn. Als je ze niet op tijd ziet, omdat ze met een belachelijke snelheid op een kruispunt afrijden omdat ze voorrang hebben, schelden ze je uit. Lekker volk! Mijn vader leerde mij altijd: voorrang krijg je en neem je niet. De wijze les van een beroepschauffeur.

De nieuwe generatie: de ‘prinsen en prinsessen’ van de grijze duiven in het verkeer.

Maar wacht er is meer. Ik vraag haar of ze weleens heeft nagedacht over de kinderen van de grijze duiven en hoe zij zich gedragen in het verkeer. Ze kijkt vragend me aan. ‘Dat zijn de mensen van zo’n jaar of 30, die rijden meestal op dezelfde snelle fietsen, maar dan in de bakfiets uitvoering, zwart en pijlsnel. Aangeschaft ter vervanging van de tweede auto, zogenaamd goed voor het milieu. Ze gedragen zich net zo onaangepast in het verkeer. Eeuwig en altijd haast. Het zijn de prinsen en prinsessen van de grijze duiven.’ ‘Nu je het zegt! Je hebt gelijk! Was haar antwoord.

‘Mijn man loopt de woonkamer in en vangt net het woord ‘grijze duiven’ op. Hij begreep gelijk waar we op doelden: ‘Die irritante, nog net niet pensionado’s, met te snelle fietsen. En ze hoeven niet eens grijs te zijn!’ Mijn vriendin verkondigd dat zij nooit zo’n fiets wil. Ik geef toe dat ik wel een wilde, maar niet de vergelijking met een ‘grijze duif,’ wil riskeren.

Veiligheid en respect op de weg: een gedeelde verantwoordelijkheid voor grijze duiven, prinsen en prinsessen.

Het verkeer kan een jungle zijn. En of je nu een grijze duif, een prins, prinses of iets daartussenin bent, we moeten allemaal meewerken aan veiligheid en respect voor elkaar op de weg. En laten we vooral niet vergeten dat voorrang iets is dat je krijgt, niet neemt.

 

Volg mij op Instagram. Zo blijf jij ook op de hoogte van mijn nieuwste blogs.

 

 , , , , ,