Herkennen jullie dit gevoel? Het vage gevoel van plaatsvervangende schaamte voor het feit dat je je boodschappen in plastic zakken laat bezorgen?

Ik zit druk te appen met een vriendin over het wel en wee van ons modderige moederbestaan. Beide druk met van alles en nog wat; iets wat – tot op heden – nog niet veel geld op onze altijd krappe bankrekening brengt, maar wel veel tijd opslokt. Tijd is iets waar we te weinig van hebben: we lopen, fietsen, wassen, poetsen en koken tot we al tijdens het journaal van acht uur zitten te knikkebollen.

Een oplossing voor drukke moddermoeders.

We klagen erop los en bedenken samen de meest spectaculaire toekomstplannen. De tijd om aan deze plannen te werken moeten we uit de breedte halen, dus ben ik sinds kort vaste klant bij die online supermarkt op wielen; die supermarkt met die enge smalle autootjes. Ik probeer mijn vriendin over te halen om dit te proberen; het scheelt zeeën van tijd, en die hebben wij moddermoeders nodig. Al appende maak ik de deur open voor de bezorgster van mijn boodschappen; de eerstkomende vier dagen hoef ik niet na te denken over de alom bekende vraag: ‘wat eten we vandaag?’ dit was trouwens jaren geleden een titel van een tv-programma.

De waarheid achter onze bezorgservice.

Zodra mijn met zorg uitgezochte boodschappen binnen staan stuur ik haar een foto, ‘tadaaa,’ schrijf ik er als begeleidende tekst bij. ‘Lekker verantwoord bezig!’ appt ze, ze doelt op de acht plastic tasjes die de foto vullen. Ik betrap mezelf op dat knagende gevoel van schaamte wat ik altijd krijg als iemand meent iets te zeggen over mijn boodschappenbeleid. ‘Ik ben het met je eens, maar ze nemen de tasjes terug en hergebruiken ze. En ze bezorgen elektrisch,’ antwoord ik haar, bewust van mijn milieu- criminaliteit. ‘Je gelooft toch zelf niet dat ze de tasjes hergebruiken?’ is hierop haar antwoord.

Betaalbare alternatieven voor verantwoorde keurmerken.

Ik ben op mijn manier best wel bewust bezig, maar het hergebruiken van de tasjes is toch echt hun verantwoordelijkheid. Ik heb mijn best gedaan en bovendien scheid ik mijn afval; manlief wil zelfs een regenton om zo niet ons drinkwater te hoeven gebruiken om de tuin te bewateren. ‘Alles is plastic!’ app ik haar en stuur nog een foto van een stapel in plastic bakjes verpakt vlees. ‘Geweldig!’ je bent een vrouw naar mijn hart, je bent net als ik, gewoon normaal.’ Zij is blij dat ook ik het leven met een knipoog neem. ‘Hoe kun je tegenwoordig verantwoorde boodschappen doen? Het kost klauwen met geld, zelfs de boodschappen zonder het bio keurmerk zijn in korte tijd drastisch duurder geworden.’ Ze attendeert me, met een knipoog op het Beterleven keurmerk met maar één ster, dat de verpakking van mijn vleesvoorraad versiert. ‘Plastic Fantastic met hun hypocriete bio gelul,’ antwoord ik. Ik kijk er niet meer naar, dat gedoe met die ster. Slacht, als je zo verantwoord bezig wilt zijn je eigen dier, maar dat is dan zeker zielig.

Efficiënt en kostenbesparend winkelen met de online supermarkt op wielen.

Tijd is geld, en van beide hebben we genoeg nodig en dat het kleine smalle boodschappenwagentje van de online supermarkt verschaft mij deze kostbare ingrediënten: geen onnodige dingen kopen, dus geld over. Geen tijden in de supermarkt opzoek met in je achterhoofd die vraag: ‘Wat we zullen eten vandaag?’ tijd over dus. Gemak dient, heel cliché, de mens.

Ontmaskering in een column.

‘Schrijf er een column over zegt mijn vriendin,’ haar bericht versterkt door een lachende emoticon. ‘En dan zeker heel de bio-clan over me heen krijgen?’ ‘Bio-clan?’ Ze ligt slap van het lachen, weliswaar aan de andere kant van de digitale lijn. ‘Ja die mensen die mij raar aankijken om mijn niet biologische boodschappen, terwijl ze zelf in de meest bekende koopjes supermarkt hun boodschappen doen: ik heb ze vaak genoeg betrapt, maar wie weet!’

Bij deze dus. Kom maar door biologisch vleesetende mensen. Ik ben van mening dat je beter geen vlees kan eten in dit geval. Houd jezelf niet voor de gek met het idee dat je verantwoord bezig bent, ook een zogenaamd biologisch gehaktballetje komt van een koe die misschien net iets meer ruimte in haar stal had, maar nog altijd te weinig. Bio vlees zit in dezelfde plastic bakjes als het vlees met één ster. En als je nog gelooft in biologisch afbreekbaar plastic, kom dan maar van je roze bio wolk, want dit plastic is alleen afbreekbaar onder de juiste omstandigheden en verdwijnt dus niet zomaar: het afval uit je GFT-bak verteert vele malen sneller.

 

Volg mij op Instagram. Zo blijf jij ook op de hoogte van mijn nieuwste blogs.

 , , , , , ,